Ղազարոս Աղայանը շատ բարի և խելացի բանաստեղծ է, նա ունի շատ-շատ հետաքրքիր բանաստեղծություններ նաև գիտի շատ լավ երգել, Ղազարոս Աղայանը և Հովհաննես Թումանյանը երկու գրող շատ լավ ընկերներ են եղել, նրանք միմյանց հետ են կիսել տխրությունը և ուրախությունը, նրանք երկու հայ բանաստեղծներ գյուղից են եղել, նրանք խոսացել են իրար հետ բառբառով, մեկը փաղչել է իր հայրիկի տնից, իսկ մեկը իր հայրիկի օգնությամբ բանստեղծ է դարձել, Հովհաննես Թումանյանը իր սեփական տունը ունի Թիֆլիսում, նրանք երկուսնել կապված են գյուղի հետ և նրանք միշտ մարդկանց բարիշացրել են, նրանք ամուսնացած են եղել Ղազարոս Աղայանի կինը Աղայանի մորեղբոր կնոջ քույրիկի երեխան է, Ղազարոս Աղայանը միշտ իր երեխաներին չի թողել սեղանին մոտենան և այդ սենյակ մտնել եթե հյուրէ գալիս, միայն անրաժեշտության համար է կանչել նա ունի երեք աղջիկ, բայց նա երբեք չի թողել իր երեխաները ուսումով զբաղվել, իսկ Հովահաննես Թումանյանը իր երեխաներին ստիպել է օր ու գիշեր դաս անել և իր երեխաները երեխել են շատ խելացի, նա իր երեխաներին միշտ կանչել է սենայակ թե հյուր է եղել, որ հյուրերին զբաղվեցնեն և նրանց խոսակցությանից շատ հետաքրքիր փաստեր իմանան, նրանք տարբեր մարդիկ են եղել, բայց շատ մտերիմ, Ղազարոս Աղայանի և Հովահննես Թումանյանի կանայք միշտ իրար հետ են եղել լավ ընկերուհիներ, կիսվել են իրար հետ ուրախության պահին և տխրության, Ղազարոս Աղայանը երբ իմանում էր, Հովհաննես Թումանյանը հիվանդ էր ամեն գիշեր գալիս է նրանց տան դեմը իմանալու, թե ինչպես է Հովհաննես Թումանյանի առողջականը, բայց Հովահննես Թումանյանի կինը դուրս էր գալիս և հայտնում, որ արդեն լավացելէ ու արդեն հիվանդ չէ, այսպիսի լավ ընկերներ են եղել նրանք:
Միլենա Մանուչարյան 